Van chiropractor Kris Cambie
Soms staan we ergens in de evolutie en moeten we dingen veranderen en aanpassen aan het huidige tijdperk. Dit geldt natuurlijk ook voor ons beroep. Chiropractie ontstond omstreeks 1895, het moment waarop medici onderzoeken deden naar elektrostimulatie bij kikkers en zagen dat deze stimulatie effect had op de spiercontractie van de poten. In die tijdsgeest ontstond de gedachte van chiropractie dat het zenuwstelsel de basis was van onze gezondheid. Natuurlijk zijn we verder doorontwikkeld, zoals de medici ook ontwikkeld zijn van verkoop van elixer drankjes naar de huidige farmacie en chirurgie. Echter zien we de waarde van de ontwikkeling in de geneeskunde en sprinten we snel naar de operatietafel voor een nieuwe heup en is hartoperatie via de lies mogelijk. Maar ergens is in de publieke opinie nog steeds het woord “kraker” blijven hangen. En is er een cult ontstaan van ‘Oooooh jeeee, ga jij naar de chiropractor?! Ben je niet bang dat je in de rolstoel terecht komt?’
Waarom dit zo is gebleven? En waarom is onze beroepsgroep in de algemene opinie op deze manier blijven steken, terwijl andere vakken in de geneeskunde wel volwaardig zijn doorgegroeid? We hebben dezelfde studieboeken, lezen dezelfde onderzoeken die te vinden zijn op PubMed (website voor medische artikelen). Waar wringt het schoentje? Soms is het lastig om je passie voor je beroep uit te leggen. Want al snel op een feestje krijg je te horen ‘Aha, jij bent een kraker”. En helaas, daar houdt dan de conversatie op…..Gelukkig zijn er andere landen die vooruitstrevend zijn en chiropractie als volwaardig element beschouwen in de gezondheidszorg, zoals in Zwitserland. Daar hebben mijn collega’s toegang tot bloedonderzoeken, MRI, CT, en alle andere diagnostische testen die soms noodzakelijk zijn om de juiste diagnose te stellen. Heerlijk om zo te kunnen werken, in plaats van elke dag in de verdedigingsmodus te moeten zitten. Laatst belde ik nog een huisarts voor overleg betreffende een patiënt van 88 jaar oud. Mijn insteek was om mijn bevindingen correct over te brengen, zodat snel en efficiënt stappen ondernomen konden worden. Zelf wilde ik de kans op miscommunicatie minimaliseren en alle mogelijk misverstanden en vertragingen de wereld uit helpen. Want wees eerlijk, wat onthoud jij nog na een gesprek met je therapeut of arts? Uit onderzoek weten we dat nog geen 10% blijft hangen van datgene wat verteld wordt. Dus op cruciale momenten is correcte overdracht noodzakelijk. Maar als de andere partij het stom vindt dat ik überhaupt bel om dit door te geven en dat de dame van 88 jaar nog pienter genoeg is om haar verhaal zelf bij de huisarts te doen, dan verbaast me steeds dat het ego van bepaalde mensen snel wordt geraakt en het belang van de patiënt niet centraal staat. Je eigen titel en functie naast je neer leggen en zorgen dat de persoon door jou behandeld wordt als je eigen kind of als je eigen ouder. Voor deze groep mensen heb ik respect!
Waarom dit zo is gebleven? En waarom is onze beroepsgroep in de algemene opinie op deze manier blijven steken, terwijl andere vakken in de geneeskunde wel volwaardig zijn doorgegroeid? We hebben dezelfde studieboeken, lezen dezelfde onderzoeken die te vinden zijn op PubMed (website voor medische artikelen). Waar wringt het schoentje? Soms is het lastig om je passie voor je beroep uit te leggen. Want al snel op een feestje krijg je te horen ‘Aha, jij bent een kraker”. En helaas, daar houdt dan de conversatie op…..Gelukkig zijn er andere landen die vooruitstrevend zijn en chiropractie als volwaardig element beschouwen in de gezondheidszorg, zoals in Zwitserland. Daar hebben mijn collega’s toegang tot bloedonderzoeken, MRI, CT, en alle andere diagnostische testen die soms noodzakelijk zijn om de juiste diagnose te stellen. Heerlijk om zo te kunnen werken, in plaats van elke dag in de verdedigingsmodus te moeten zitten. Laatst belde ik nog een huisarts voor overleg betreffende een patiënt van 88 jaar oud. Mijn insteek was om mijn bevindingen correct over te brengen, zodat snel en efficiënt stappen ondernomen konden worden. Zelf wilde ik de kans op miscommunicatie minimaliseren en alle mogelijk misverstanden en vertragingen de wereld uit helpen. Want wees eerlijk, wat onthoud jij nog na een gesprek met je therapeut of arts? Uit onderzoek weten we dat nog geen 10% blijft hangen van datgene wat verteld wordt. Dus op cruciale momenten is correcte overdracht noodzakelijk. Maar als de andere partij het stom vindt dat ik überhaupt bel om dit door te geven en dat de dame van 88 jaar nog pienter genoeg is om haar verhaal zelf bij de huisarts te doen, dan verbaast me steeds dat het ego van bepaalde mensen snel wordt geraakt en het belang van de patiënt niet centraal staat. Je eigen titel en functie naast je neer leggen en zorgen dat de persoon door jou behandeld wordt als je eigen kind of als je eigen ouder. Voor deze groep mensen heb ik respect!
#Stay safe and healthy