Van chiropractor Kris Cambie
Het blijft fascinerend, ons lichaam en ons brein. Wat is eigenlijk de functie van de hersenen? Dan moeten we 530 miljoen jaar terug in de tijd. Toen hadden we Tunicates, wezens die leefde in de zee. Het bijzondere is dat het een zenuwstelsel had om aan te sturen hoe en waar naar toe hij bewoog in het water. Maar wanneer hij zich eenmaal vestigt op een rots, dan consumeert hij zelf zijn eigen zenuwstelsel als voeding en blijft hij rustig verder leven op die ene steen. Dus zodra beweging niet meer nodig is kunnen we de hersenen in de prullenmand gooien. Dus onze hersenen staan in dienst van ons bewegen. En op het moment dat we sedentair (staat waarin we weinig energie verbruiken d.m.v. bewegen) worden, dan gaan onze hersenen achteruit. Daarmee zien we dat bewegen essentieel is, niet alleen met betrekking tot hart en bloedvaten, maar ook voor onze functie van de hersenen.
Voor ons als therapeut is dit ook een goed aanknopingspunt. Want de manier zoals iemand beweegt of loopt, reflecteert duidelijk waar in de hersenen de netwerken niet voldoende en/of optimaal functioneren. Parkinson patiënten gaan kleinere stappen nemen, als we teveel gedronken hebben beginnen we te wankelen, schrijfproblemen bij kinderen….
Maar waar moeten we beginnen?
Eerst en vooral moeten we twee dingen weten. Waar sta ik in de ruimte en waar is mijn lichaam onder mijn hoofd. Daarvoor hebben we een basis nodig en die begint met de zwaartekracht. Het is voor ons lichaam de grootste stressfactor. En verandering daarin, zoals bij astronauten, kan op korte termijn duidelijke lichamelijke klachten veroorzaken. Onze perceptie van de zwaartekracht uit zich in de houding die we vasthouden. Misschien is een voorbeeld op zijn plek om dit meer duidelijkheid te geven.
Wat we zien bij Parkinsonpatiënten is dat ze meer naar voor gaan leunen en wanneer ze lopen dat ze de neiging hebben om naar voren te vallen. Dus verwachten we logischerwijs dat ze balansproblemen hebben. Echter is de situatie dat een parkinsonpatiënt, zonder dat hij of zij het in de gaten heeft, zijn hersenen, zijn zwaartepunt meer naar achteren ervaart. Dus hij /zij krijgt het gevoel dat ze te veel naar achteren leunen en daarmee gaan ze compenseren om nog meer naar voren te leunen. Snap je?
Misschien laat de nieuwe invalshoek je anders kijken naar mensen die op hun tenen lopen (letterlijk!), of personen die het hoofd teveel vooruit steken, of mensen met een verhoogde kromming tussen de schouderbladen. Dus de volgende keer zeg je niet botweg: Wat heb je een slechte houding? Maar: Hé, hoe is het gesteld met je perceptie van de zwaartekracht? :-) Klinkt toch iets vriendelijker.
Laten we deze insteek meenemen naar een terugkerende rechter hamstringblessure waarbij therapie niet werkt. Als we de klassieke manier van aanpakken bekijken en werken op herstel en belastbaarheid, dan zijn we snel op lokaal niveau aan het werken. Als we nu eens zijn balans zouden meten en zien dat hij de neiging heeft om naar linksvoor te leunen. Dan weten we dat hij zijn zwaartepunt rechts en achter zijn rechter hak ervaart. Zijn lichaam compenseert om meer naar links voor te leunen, waardoor de sporter tijdens rust al een verhoogde spanning krijgt in zijn rechter hamstring. Gooien we op een gespannen hamstring nog extra belasting dan kunnen we wel raden waarom hij niet hersteld. Arjan Robben, je bent van harte welkom bij mij in de praktijk (voor jouw hardnekkige hamstringblessure) en wil ik graag jouw balans meten vanuit de twee dingen die we moeten weten. Waar sta ik in de ruimte en waar is mijn lichaam onder mijn hoofd!